Endometrioza

Endometrioza charakteryzuje się rozsianiem komórek endometrium, które wyścielają macicę, w różnych miejscach. Ogniska endometriozy mogą być umiejscowione w wewnątrz błony mięśniowej macicy, mówimy wtedy o adenomiozie, jaki i poza jamą macicy. Oznacza to, że zlokalizowane są w obrębie jajników, jajowodów, pęcherza moczowego i odbytnicy, pochwy, zatoki Douglasa, więzadeł miednicy, ale spotykane są również w takich miejscach jak, płuca, przepona, pępek czy jelita.

 

Endometrioza dotyka 1 na 10 kobiet. Jest jedną z najczęstszych przyczyn bólu miednicy oraz wpływa na wszystkie aspekty życia kobiety. Nierzadko choroba narasta powoli, a jej przebieg jest wręcz bezobjawowy. W takim przypadku, kobiety najczęściej dowiadują się o swym schorzeniu, w trackie szukania przyczyny niepłodności. Ze względu na brak typowych objawów, diagnoza jest z reguły bardzo późna i zajmuje ok. 7 – 10 lat.  

 

Przyczyny endometriozy nie są do końca znane. Prawdopodobnie nie ma jednej przyczyny, za jej powstanie może odpowiadać wiele czynników. Uważa się, że za rozwój endometriozy odpowiedzialne są m. in. estrogeny, czynniki genetyczne, skutki środowiskowe, system immunologiczny i krążenia, rodzaj endometrium oraz wpływ psychiki. Niestety, mimo wielu teorii, żadna nie została udowodniona.

 

Ogniska endometriozy znajdujące się poza macicą, reagują na zmiany hormonalne podobnie, jak endometrium. Rosną, złuszczają się i krwawią, powodując stany zapalne, niestety tkanki te nie znajdują ujścia, dlatego mogą narastać. Zdarza się, że objawy nie zawsze odzwierciedlają stopień zaawansowania choroby. Niewielkie zmiany mogą powodować silne dolegliwości, i odwrotnie, groźne dla zdrowia ogniska mogą nie dawać żadnych objawów.

 

Objawy, które może powodować endometrioza:

 

Wykrycie endometriozy nie jest łatwym zadaniem, objawy są zbyt ogólne, niespecyficzne i mogą przypominać inne schorzenia. Potrzebna jest szczegółowa diagnostyka. Przy podejrzeniu endometriozy pomocne może okazać się, oznaczenie poziomu markeru CA-125. Ponadto, można wykonać badanie USG, tomografię komputerową oraz rezonans magnetyczny, jednakże nie zawsze dają one jednoznaczną odpowiedź. Najbardziej wiarygodnym badaniem i jednocześnie koniecznym do postawienia diagnozy, jest przeprowadzenie laparoskopii.

 

Ze względu na nieznaną przyczynę choroby, nie ma jednej skutecznej terapii. Należy pamiętać, że żadna metoda leczenia nie gwarantuje 100% skuteczności, a w wielu przypadkach stwierdza się nawroty choroby. Obecnie proponuje się pacjentkom leczenie farmakologiczne, operacyjne oraz terapię uzupełniającą, do której zaliczana jest między innymi fizjoterapia. Leczenie ma charakter objawowy i opiera się na złagodzeniu dolegliwości, poprawie płodności oraz osiągnięciu dobrej jakości życia. Ważne jest holistyczne i interdyscyplinarne podejście do każdego przypadku.